De ijsbeer en de zonnebloem
“Dag ijsbeer” zegt de zonnebloem, “wat doe jij zo ver van de bescherming van je schots?”
“Wat brengt jou in mijn tuin?”
Zoveel vragen had de zonnebloem, voor de stille beer.
De zonnebloem moest even slikken.
Al het hele seizoen was ze gegroeid op haar plek.
Had de bijtjes zien vliegen en helpen groeien.
Had de andere in de tuin energie gegeven met haar kracht en zonnestralen.
De ijsbeer die daar helemaal niet woonde maar er gewoon stond.
“Waar hoor je thuis ijsbeer?” ” Waar is je ijsschots en je vrouwtjes beer?”
Maar de ijsbeer stond alleen maar.
Nieuwsgierig naar de plant voor hem.
Zo anders dan zijn ijs en sneeuw.
De ijsbeer was prima tevreden met zijn koude hol en ijsbeer dame.
Maar was toch afgedreven en op de stralen van de zonnebloem af gekomen.
Lang staarden de 2 naar elkaar.
Ineens draaide de ijsbeer om, alsof hij iets hoorde roepen dat de zonnebloem niet kon verstaan.
De ijsbeer wandelde op zijn gemak de tuin uit.
De zonnebloem stond daar.
Op de plek die haar huis was. W
aar ze zich veilig voelde.
Maar de ijsbeer had iets veranderd alleen door er te zijn geweest.
En de zonnebloem verloor haar stralen.