Eenzaam

In het nieuwe gewoon.
We door een nieuwe vijand meer afstand van elkaar nemen.
Is eenzaamheid vijand nummer twee geworden.
Familie die niet meer durft te knuffelen met super oma, of de toch al zwakkere van gezondheid.
Waar als het even donker word die hand op je schouder die knuffel meer kunnen doen dan een medicijn ooit.
Dit nu ineens een moment is om na te denken.
Is het verstandig?
En het moment is weg.
Donkere golven spoelen over je heen.
Verzwelgen alles.
In deze wereld voel ik mij eenzaam.
Alleen was dit gevoel er al veel langer dan dit jaar.
Ken ik de wereld als niet anders dan alleenstaand.
Waar gisteren het derde slecht nieuws gesprek in een week over tafel kwam.
De kinderen later besloten elkaar niet te kunnen uitstaan en ik de donkere golven voel komen.
Dan ben je alleen.
Weet ik niet hoe het evenwicht hier voelt.
Een partner die overneemt.
En moet ik blijven staan.
Tussen het geweld van de golven en het bulderen van de kinderen.
De emoties gillen in mijn hoofd.
En mis ik je.
Ook al stonden we op de handrem.
Je was er.
Had ik nu een anker gehad.
Maar je woorden, kan niet, mag niet, nooit.
Deze staan als een tatoeage in mijn hart gekerfd.
En achter mijn zonnebril huil ik in stilte.
Om de eenzaamheid tussen alle rijkdom die ik heb.