Grey zone

Grijs.
Terug naar grijs.
The grey zone.
De grijze massa.
De mist van onduidelijkheid waar we in verkeren.
Mijn grijze massa die spelletjes speelt met gevoel en emotie.
De grijze zone.
Wat mag nu wel of niet.
Wat is veilig?
Hoe houd ik mijn dierbare in veiligheid.
Hoe houd ik mijzelf veilig.
Mijn muren zijn weer meters hoog.
Een ondoordringbaar fort waar mijn kinderen en ik ons verschuilen.

Maar na weken van over de kantelen staren naar de onzichtbare vijand is er wanhopig behoefte aan geborgenheid.
Samenhorigheid en samenzijn.

De gevoelens en emoties die over elkaar heen gevallen zijn.
De ene ineens uitgeschakeld terwijl de andere je kunnen verdrinken.
Probeer ik in mijn mindfulness op een afstand te kijken naar alles om mij heen zonder een oordeel te vellen.
Zonder achter de gedachten in mijn hoofd aan te rennen.
Maar toch blijven er vragen.
Over de gevoelens die er zijn.
Sommige nieuw.
Andere nooit weg geweest.
Blijft hetgeen dat zo goed voelde aan ons trekken.

Heb ik de draken die mijn emoties kunnen zijn verslagen?
Of hebben de draken en ik gewoon eindelijk eens een goed gesprek gehad.
Blijken sommige dan eigenlijk bij nader inzien gewoon geen draken maar salamanders te zijn die ook vast zitten in hun emoties.
Is die prins op het witte paard door de lockdown veranderd in een behaarde man met een buikje.

Voor de wereld weer open kan moeten alle sloten van de deuren.
Alle barricades aan de kant en de prinses gaat op weg naar de kapper.
Want deze nieuwe wereld verdiend een beetje extra kleur.