Dag huis

Dag huis

Daar loop ik dan, voor sommige dingen echt een laatste keer.
Dag huis, dag thuis, dag heerlijke plek.

Je was een veilige haven voor mijn familie en mijzelf voor zo lang.

Maar ook dag tegen de schuur deur die eeuwig botste met de deur naar de hal.
De schuur waar nooit alle fietsen in pastte die wij als familie spaarde.
De hal waar je achter je jas de weg naar Narnia kon vinden met een beetje geluk.
Het randje naar de woonkamer waar wij en velen met ons een inschattingsfout maakte en je eindigde met een blauwe teen of scheen.
De keuken waar we meer woonde dan waar dan ook in het huis.
De uren puzzelen, catannen, huiswerk en eten maken voor het weeshuis dat toch altijd weer scheen mee te eten.
De woonkamer waar zoveel shows gegeven zijn door mijn zusjes.
Waar ik met mijn vriendinnen en 5 matrassen filmavonden heb gehouden waar mijn vader nog nachtmerries van heeft.
Scream 1,2 en 3, I know what you did last summer, the ring allemaal kwamen ze voorbij.
Alle aanloop dochters/zoons/vrienden die altijd welkom waren.
Het huis waar ik mijn pubertijd begonnen ben en als jong volwassene na vijf keer het ouderlijk nest verlaten te hebben nu de deur voor het laatst dicht getrokken heb.
De slaapkamer waar er uren met vriendinnen is gebeld.
Had ik er maar dezelfde uren aan mijn huiswerk gezeten.
Waar relaties begonnen zijn maar ook beëindigd.
Waar het leven gevierd is.
Waar wij allemaal zo gegroeid zijn maar het huis nooit te klein werd.
De vloeren waar mijn eerste meters leg ervaring zijn gemaakt samen met mijn vader.
Dag voordeur waar je ook binnen kon komen als je weer je sleutel vergeten was.
Van de 5 slaapkamers heb ik er toch 3 als bewoner een keer betrokken, je zou kunnen zeggen dat ik all-round bewoner ben geweest.
Dag eendje op de kamerdeur van mijn kleine zusje.
Dag krakende trap naar zolder waar ik na jaren stappen het stil naar boven sluipen heb geperfectioneerd.
En een speciaal vaarwel wil ik zeggen tegen de Wengé trap die ik met zoveel liefde voor mijn ouders heb bekleed.
Die helaas ook na de nieuwe bekleding een draak van een trap bleef waar we als bewoners toch met enig regelmaat net iets te hard van af zijn gegleden.

Het nieuwe huis zal voor mij andere herinneringen gaan maken.
Geen van de trap vallen meer. Dat staat vast.
Wat mee verhuisd is het gevoel altijd welkom te zijn.
Het thuisgevoel dat mijn ouders als geen ander aan elke ruimte kunnen geven.
Eindelijk een plek zo groot dat er een tafel is voor eten, een tafel voor puzzelen, en dan ook nog eentje speciaal voor bordspelletjes en knutselen.
In dit huis kunnen jullie eindelijk net zoveel tafels sparen als jullie banken hadden in het oude huis.
Ik wens jullie een leven vol geluk en liefde in jullie eigen paradijsje in Barsingerhorn.
En proost op alle nieuwe herinneringen die we hier gaan maken.