Schrijven

Je zegt tegen mij terwijl we in de namiddagzon zitten
“alles wat jij naar mij schrijft is zo mooi, en ik ben niet zo goed met woorden en vind alles wat ik antwoord dan zo kort of cliché”
Begrijp dan dat schrijven voor mij rust geeft.
Ik mag er over nadenken, herschrijven en meer nadenken.
Als ik praat wil ik nog wel eens iets te kort nagedacht hebben.
Soms handig want ik durf een boel te vragen.
Of eruit te flappen.
Het filter dat ik heb met schrijven is veel groter dan in een gesprek.
In een gesprek kan ik soms onnadenkend iets eruit gooien wat misschien lomp, over de grens of pijnlijk is achteraf.
Deel ik weer meer dan ik wil/verstandig is.
Ik heb met de jaren geaccepteerd dat dit bij mij hoort en een ontwapenende charme is.
En dat ik hulp durf te vragen waar anderen dingen alleen proberen op te lossen die samen veel makkelijker zijn.
“Dat vraag je toch niet??”
Heb ik dan ook al meerdere keren te horen gekregen.
Maar tot nu toe ben ik nooit in mijn gezicht geslagen of totaal aan de kant gezet.
En blijf ik mezelf in een gesprek.
Alleen lig ik er dan soms in de nacht wakker van.
Kon ik dat wel zeggen/vragen?

En daarom schrijf ik.
Naar de wereld en mezelf.
En naar jou.
Niet om je in verlegenheid te brengen met mijn woorden.
Maar omdat het makkelijker is in onze situatie.
Op papier maak ik hartjes en regenbogen van de donkere wolken in het leven.

Vandaag ben ik op 3 kilometer hoog uit een vliegtuig gesprongen.
Waar ik op de wolken onder mij een perfect ronde regenboog mocht zien.
De man die mijn parachute vandaag was vertelde dat dit een schaduw van jezelf is op de wolk.
Hoe mooi is dat?
Een ronde regenboog die je zelf maakt.
Deze les neem ik vandaag mee voor morgen.
Ik creëer mijn eigen regenboog.
Ik schrijf en geniet ervan.
En hoop dat je in mijn regenboog mee geniet van mijn teksten.