Censuur
Vrijheid van meningsuiting.
Hetgeen we zo hard voor geknokt hebben om te krijgen.
Wat tegenwoordig door iedereen die te links of te rechts is als wapen wordt ingezet.
Zelf ben ik niet zo van de grote grove uitspraken.
Dodelijke ziektes zijn geen scheldwoorden.
En ik vind dat een ieder overal in mag geloven zolang je een ander maar geen kwaad doet.
Maar als het gaat om de kleine dingen merk ik een censuur van de wereld om mij heen.
Wat ik schrijf en wil delen is niet geheel mijn keuze.
De wereld leest mee. Mijn wereld leest mee.
En hebben daar allemaal hun gevoel en mening bij.
Vandaag vroeg iemand over de Whatsapp.
“Hoe gaat het?”
Dus ik antwoord, het gaat beter.
Zijn antwoord is
“o, dus het gaat nog niet goed?”
Hier heb ik even over nagedacht.
Eigenlijk antwoordde ik dat het beter gaat omdat de laatste berichten tussen ons waren toen het echt niet goed ging.
Dus gaat het nu beter.
Het sociaal geaccepteerde antwoord.
“het gaat goed, met jou ook alles goed?”
Andere onderwerpen in mijn leven waar ik heb geleerd te zwijgen, of leuker maken dan het is.
Mijn inzinking deze zomer, een burn-out zoals dit in de volksmond genoemd wordt.
Want iemand kent altijd iemand die dat ook had maar er anders in stond en vast een erger geval was.
Dit maakt mijn burn-out niet minder, ik kan niet beter worden van de verhalen over een ander. Opbouwend advies is wel gewenst.
Een verliefdheid waar ik ook niet om vroeg maar er toch is.
Hierover praat ik helemaal niet meer want de meningen vliegen je om de oren.
Maar niemand heeft het advies waar die gevoel knop zit!
Hoe zet ik het uit dan?
En dat ik maar beter een tijdje alleen kan zijn, genieten van mezelf en de kinderen.
Denk eens na? Ga eens terug in de tijd. Was je bewust op zoek naar je eigen partner?
Of ben je daar ook zomaar tegenaan gelopen?
“Jeetje jij bent leuk! Ik ga nu bewust even een blokje om want het komt nu even niet uit” heb ik nog nooit iemand over zijn partner horen vertellen.
Het feit dat ik geen werk heb op het moment.
Echt met liefde zou ik weer werken maar mijn koppie er langer dan 2 uur bij houden is nog te hoog gegrepen.
Ook al lijkt het voor jou misschien alsof ik in lui lekker land leef.
Het moederschap, wat je tegenwoordig toch perfect moet uitvoeren en altijd leuk vinden.
Insta staat vol met perfecte moeder/kind foto’s.
Waar ik het idee heb dat ik gewoon maar wat doe, andere moeders hier beter in zijn, en ik stiekem een betere moeder ben als ik de kinderen maar parttime om me heen heb.
Ja ik durf dit toe te geven!
Hardop getypt, zwart op wit.
Ik hou 24 uur per dag 7 dagen in de week van mijn kinderen.
Ook als ze bij hun vader zijn.
Wat ik schrijf wordt vooral door de wereld om me heen geïnspireerd.
Terwijl ik hier mijn eigen beleving op los laat zijn andere doodsbang er slecht in naar voren te komen.
Wanneer is mijn schrijven overgenomen en gaat het niet meer om mij?
Je hoeft het niet te lezen, als je niets doet dat niet mag heb je niets te verbergen.
En toch verandert het mij, en censureer ik niet mijn teksten maar plaats ik lang niet alles online.
Maar mocht ik er ooit een boek van drukken heb je kans dat je erin staat.
Jezelf herkend zonder naam in mijn boek.
Voel je dan vereerd, je bent in inkt vereeuwigd!