Vlinders

Op deze planeet hebben we een overdaad aan insecten.
Verschrikkelijke muggen die je op warme zomeravonden wakker houden. Te warm om te slapen onder een laken.
Maar zonder het laken ben je een landingsbaan voor deze prikkende wezens.
Spinnen. Die nagenoeg niemand iets doen maar waar we allemaal kriebels van krijgen.
Pissebedden. Waar ik het nut nog nooit van gezien heb.
Maar op het moment vind ik het meest verschrikkelijke insect de vlinder.

Want op het moment dat je ze het minst kan gebruiken willen die ongevraagd langs vliegen.
Ze komen in groepen langs trekken.
Nestelen zich het liefst onder in je buik en jeuken tussen je benen waar het warm en vochtig is.
Terwijl ik op de bank lig met mijn zoon op schoot, een film aan die we nu al 200x gezien hebben, is mijn buik vol vlinders in gedachte bij jou.
Mijn vlinders hebben voorkeur voor het onbereikbare.
Natuurlijk op een aardbol vol mensen en insecten komen mijn vlinders van het onmogelijke.
Mijn vlinders zijn als een stootkogel door het leven van een ander.
Het liefst houd ik de vlinders voor mezelf en geniet in stilte van hun gefladder.
Want de kriebel delen is gevaarlijk en soms ook besmettelijk.
Het gevaarlijkste van de vlinder is het niet weten of hun fragiele vleugels door de storm komen.
En of ze blijven als de zoetigheid op is.
Dus. Blijven we genieten van de vlinder?
Zo teer, mysterieus en mooi.
Durven we de stap te nemen om te zien of de wervelwind van hun vleugels ons mee voeren.
Of houd ik de vlinders voor mijzelf.
Waar ze niemand kwaad kunnen doen.
Hooguit kleine deukjes slaan in mijn buik.
De storm gaat altijd weer liggen als je ze lang genoeg negeert.
En met de tijd komen er nieuwe vlinders aan fladderen.