Dochter o dochter

Je hangt naast me op de bank.
We kijken Brother Bear.
In het Nederlands omdat je Engels goed genoeg is om in Amerika te spelen met de nichtjes en neefjes maar niet genoeg om je aandacht bij een film te houden.
En ondertiteling voor jou nog zoiets is als de trein net weg zien rijden op het perron voor je neus.
Ik zing de liedjes in het Engels mee, jij irriteert je hier mega aan.

Toen ik zo jong was als jij vond ik ook niets erger dan mijn moeder die zong.
Alle autoritten eindigde in geschreeuw van de achterbank naar de chauffeuse.
“Maaaam! Dat zingen ze niet!!” Mijn moeder was/is een kei in zelf een tekst te verzinnen of in fonetisch Engels mee te zingen.
Wat nu 25 jaar later stiekem de leukste herinneringen aan de lange autoritten zijn.

Misschien komt het hierdoor dat ik altijd precies wil weten wat de tekst is van mijn favoriete liedjes.
Zodat ik altijd weet wat ik zing.
En omdat je het moet doen met wat het leven je heeft gegeven heb ik een fotografische geheugen voor songteksten.
Hier heb je niets aan als je er geen zangstem bij hebt gekregen maar dit weerhoudt mij niet van zingen waar ik maar wil.
Door de overdosis Disney die hier op de tv voorbij komt kan ik in de ochtend al als Rapunzel “ik heb een droom” of Thomas O’Malley “de kat met de grote K” de school in huppelen.

Terug naar de dochter.

Dochter wat word je groot.
En je schoonheid die er al was bij je eerste ademtocht groeit mee.
Ook jij kan alles onthouden als er een liedje van gemaakt is.
En als je over een paar jaar moeite hebt met topo of scheikunde zal ik er een lied van maken.
Je blijft mij verbazen met je creatieve geest en alle dansjes die je voor mij wilt doen.
De soms verschrikkelijke muziek die hier bij hoort maak je zo dragelijk met je gekke bekken en danspasjes.
Kon ik je soms maar even op pauze zetten en je houden zo puur als je nu bent.
Maar ik ben te benieuwd naar hoe je elke dag weer een stukje groter groeit.
De wereld aan het ontdekken bent.