Vloedgolf

Op de baan worden persoonlijke records verbroken.
Valt je tegenspeler en verwoest jouw kans op een Nederlands kampioenschap.
Ik probeer mee te draaien met de schaatsers.
Geen gehoor te geven aan de maalstroom in mijn hoofd.
Focus op de rondjes zoals de top van Nederland op de schaats.
Maar langzaam begint de maalstroom sneller te draaien dan de klapschaats bij kan houden.

Na een heel weekend ontspanning in de sauna, ontspanning, tot jezelf komen en goede gesprekken staat het NK sprint in Thialf op de agenda.
Een uitverkocht stadion gonst van de fans.
Na de 10 km en de 500 m is een stadion met 10.000 mensen te hoog gegrepen.
Alsof ik van de sauna zo het dompelbad in geduwd wordt.
De vloer onder mij wordt weggetrokken en ik in het ijswater val.
Ik doe nog een tijdje mijn best om mee te gaan op het enthousiasme van mijn vader, moeder en zusje.
Mijn moeder begint de paniek te herkennen.
Het koude water verlamd me.
In mijn hoofd ben ik aan het gillen.
Red me! Het is te koud!
Maar niemand hoort mij en op de baan rijdt wederom iemand zijn persoonlijk record aan flarden.
Waarom lukt het na 7 maanden nog niet om de paniek te overwinnen?
Het blijft voelen als een falen dat ik niet de baas kan zijn.
Dat de paniek als een vloedgolf over me een stort.
Het enige dat ik tegenwoordig wel kan doen is in een reddingsboot gaan zitten en met de golf mee bewegen.
De golf spoelt mijn mond in. Het water verstikt me.
De paniek wint. De schaatsers schaatsen en mijn familie luistert de ontknoping in de auto.
In mijn bubbel met muziek word alles langzaam weer het oude.
Thuis vind ik de energie om met mijn hardloopkleding en muziek een rondje te rennen.
Hierin vind ik de rust weer terug in mijn hoofd en mijn lijf.
Laat ik het gevoel van falen weer los.
Ik mag er nog niet zijn.
De oude hoef ik niet meer te worden.
Want de oude ik is waarom ik stuk ben gegaan in de eerste plaats.
De weg naar een nieuwe ik ligt voor mij.
En kilometer voor kilometer zal ik de weg bewandelen.
Soms rennen en soms even stilstaan.
Vandaag was er weer de bezinking dat ik er nog niet ben.
Rust dat de oude ik op 120% draaide en ik nu mezelf moet zijn.
Eentje die genoegen neemt met niet de 100% maar dat ik ook tevreden mag zijn met 80% van mijn kunnen.
Het op mijn tenen lopen is over.
Grenzen aangeven en blijven aangeven.
Ook als dat betekend dat je het feest laat voor wat het is.
Genieten maar met mate is ook genieten.