Eindstation

De zon schijnt stralend als een jong stel samen in een trein stapt.
Ze weten niet waarheen maar het voelt als de goede trein.
Hand in hand kijken ze naar buiten.
De zon verwarmd hun gezichten door het glas en buiten trekken
de Velden van mogelijkheden en de Bergen van goud voorbij.
Vaak stopt de trein en het meisje wil graag samen uitstappen.
Samen met de jongen alles ontdekken.
Maar de jongen zit wel goed en denkt dat er na de Bergen van goud altijd nog meer moet komen.
Ze blijven zitten en stop na stop begint de zon te zakken.
Steeds donkerder wordt het buiten. Langs het Dal van tranen en door de Tunnel zonder licht.

Het meisje wil zo graag uitstappen en bij het volgende station terug gaan samen. Want in de bergen zijn ze samen zo gelukkig.
Maar de jongen blijft zitten en het meisje reist mee.
Een conducteur komt langs in een donkere mantel en met een zeis scheurt hij hun kaartje.
Het meisje zoekt naar de ogen van de conducteur voor een beetje hoop,
wat licht dat deze trein nog gaat aankomen op een goede plek.
Maar alles wat ze ziet is leegte.
De jongen kijkt nog steeds naar buiten en praat over bestemmingen die ze allang gepasseerd zijn.
Dan komt er weer een stop aan.
“The point of no return” klinkt het door de trein.
Een laatste keer kijkt het meisje naar de jongen maar ziet daar alleen de leegte zitten.
Ze staat op en stapt uit.

Op het station is het gek kalm.
Het meisje gaat zitten en wacht tot de morgen komt.
Wacht op de trein terug naar de Velden van mogelijkheden.
Om vanuit daar zelf te gaan wandelen naar de Gouden bergen.