Wereld van verschil

Vandaag is de dag.

De race waar we al maanden naar uit kijken.
Elke andere race kijken we op de bank. Mijn man met spanning vanaf de start. Ik vaak de eerste ronden met spanning.
Daarna terwijl ik de gespaarde was van die week weg vouw.

Aan het eind van de race ligt de bank om mij heen en de tafel voor me vol met bijna neurotisch symetrisch gevouwen was op kleur en soort.
Dit is mijn rust. Mijn eigen stukje ocd. Mijn man laat me.
Omdat de keren dat hij me dacht te helpen en de was al gevouwen had als ik thuis kwam ik het stiekem weer hervouwde.
En omdat hij het wel prima vind dat ik het doe.

Maar vandaag geen was. Vandaag geen bank.
Vandaag kijken we de race met 160.000 mensen om ons heen.
Italië, Monza. Met een zee van gepassioneerde rode paarden om ons heen.
En ik ontspan. Laat de mensen massa buiten mijn tuintje.
De race begint. De rode paarden staan 1 en 2. Ze zijn weg.
Aan de passie van de Italiaanse fans kan het niet liggen.
Dan moeten ze wel winnen. Er worden druk armgebaren gemaakt. Geroepen met consumptie en de tegenstander van het witte team worden uitgejouwd als ze met een snelheid van het licht langs razen.
Al snel hebben de fans om ons heen door dat we voor onze vliegende stier zijn. En juichen en jouwen ze mee voor ons.

We zitten bij het gewone volk.
Recht tegenover ons zitten de mensen die per helikopter zijn aangekomen, die niet zoals wij in een overvolle trein en een wandeling van 1,5 km over een pad dat eruit zag zoals een pad na Low-lands met 1 dag regen.
De mensen die er misschien niet voor betalen om hier te zijn maar op uitnodiging hier heen komen.
Voor hen geen bier uit plastic maar champagne van de beste kwaliteit.
Alles wordt opengetrokken om ze tevreden te houden.
Ondertussen word het rode paard dat 1e stond verstoten en naar een 2e plek gedreven. De hele tribune schud. Italianen vallen over elkaar heen. Dit kan toch niet op hun terrein?

Na de race gaan we met de trein, nog een trein en bus naar het vliegveld.
En wachten we tussen onze eigen landgenoten die net ook tussen de o zo gepassioneerde Italianen zaten.
En ineens sta je daar. Volksheld van Italië en Nederland.
Terwijl ik je net nog op een groot scherm zag. In de pit naast onze Max.
Op een plek waar niemand zomaar komt.
Waar wij gewone mensen alleen van dromen tussen bergen was op de bank.
Meneer Gullit. U maakt mijn dag compleet.
Terwijl we boarden en u gewoon in hetzelfde vliegtuig stapt als 300 gewone mensen die met u naar dezelfde hobby hebben gekeken.
De Bobo in de prijsvechter onder de vliegtuigmaatschappijen.